Krótka historia nocnej przechadzki po parku i bliskiego spotkania z funkcjonariuszami CBŚ. Co może wyniknąć z tak pozornie banalnej sytuacji? Przekonacie się oglądając tę sympatyczną, sprawnie zrealizowaną czarną komedię.

Całość jest płynna i naturalna, fabułka rozwija się w niewymuszony sposób. Choć film jest krótki i powstał w nadwiślańskiej krainie kabaretów, szczęśliwie unika tej okropnej skeczowości, na którą cierpi obecnie wiele polskich komedii i Patryk Vega. Aktorom wyraźnie leżą dialogi podszyte humorem, który nadaje lekkości i pomaga utrzymać zainteresowanie. Bohaterowie rozmawiają, zamiast przerzucać się grubo ciosanymi dowcipasami i wymęczonymi kur*ami.

Ale przyczepię się, żeby nie było. Film jest trochę za krótki. Zarówno dwóch ziomków, jak i para policjantów mogliby spokojnie pociągnąć na swoich barkach więcej momentów. Jeśli znacie filmy Shane'a Blacka, to wiecie o czym mówię. Dodatkowy metraż przydałby się także w odniesieniu do zakończenia. Zabrakło nieco napięcia, gęstszej atmosfery, pewnej niejednoznaczności - nie byłem zupełnie przekonany finałem.

Właściwie jedyną prawdziwą wadą jest kawałek grany na koniec. Nie chodzi o gatunek czy styl muzyki, bo takowa pasuje do miasta nocą (wystarczy wspomnieć "Drive"). Chodzi o ten konkretny utwór, który ma zupełnie inne charakter i energię niż obraz, nie pozwala wybrzmieć historii. Sprawia wrażenie taniego, płaskiego. Mógłbym wprawdzie uznać, że został użyty na zasadzie kontrastu, ale i w tym wypadku gryzł się z całością.

Tak czy inaczej, jest git.